بزرگنمايي:

پیام آذری - تبریز - «عیش آباد»، نام روستایی در 89 کیلومتری شمال غرب تبریز در شهرستان مرند است که بیشتر به خاطر آبشار و چشمه های پرآبش شناخته شده است، اما این روستای سرسبز و پرآب آرمیده در دل کوه های سر به فلک کشیده، به رغم حضور هزاران نفری گردشگران در فصول گرم سال در آن، با محرومیت هایی مواجه است.

در یک روز گرم تابستانی ظهر تصمیم گرفتیم که برای بیرون کردن خستگی زندگی ماشینی و تکراری تبریز، دل به طبیعت بسپاریم و برای ساعتی هم که شده، خنکای کوهستان‌های آذربایجان را که زیبایی و لطافتش شهره عام و خاص است، مرهم فرسایش‌ها جسمی و روحی کنیم.
بعد از اندکی تأمل، باز شوق گردشی چندساعته در مسقط الراس مان - مرند - به سرمان زد و از آنجا که می‌گویند هر کس در خاک خودش شیر است، بعد از مرور جاهای دیدنی شهرستان مرند، متفق القول شدیم که این بار سری به روستای عیش آباد و آبشار و چشمه سارهای معروفش بزنیم.
بدیهی است که من بارها نام روستای «عیش آباد» و آبشارش را شنیده بودم، اما فکر نمی‌کردم این دهکده خفته در دامنه شمالی رشته کوه منفرد « میشو »، این همه زیبا و مفرح و محیط مزین به آب، سنگ و سبزی آن این قدر دلگشا و جان فزا باشد؛ بعد از 70 کیلومتر رانندگی و پیچیدن از زیرگذر کنار پمپ بنزین نرسیده به مرند از سمت کمربندی، وارد جاده‌ای شدیم که ما را به روستای عیش آباد می‌رساند.
هر چند ما در ذهن مان این گونه انگاره سازی کرده بودیم که امروز برای بازدید از یک آبشار به «عیش آباد» می‌رویم، اما وقتی وارد جاده منتهی به این روستا در ضلع غربی کمربندی مرند شدیم، دیدن روستاهایی آبادتر و سرسبزتر از یکدیگر و تماشای منظره کلی محیط که بیشتر به یک تابلوی نقاشی می‌ماند، سرمان را چنان گرم کرد که متوجه نشدیم کی به سه راهی «عیش آباد» رسیدیم.
ناگفته نماند که رشته کوه منفرد « میشو » در 60 کیلومتری شمال غرب تبریز از زمان پیدایش آن در میلیون‌ها سال پیش تا به امروز برای مردمان این سرزمین مایه خیر و برکت و اساس تشکیل تمدن در این منطقه بوده است، به گونه‌ای که آثار تمدنی « اورارتویی » در دامنه شمالی « میشو »، مایه فخر و مباهات باستان شناسان است و حتی عده‌ای مدعی اند که قبر حضرت نوح نیز در این پیرامون‌ها قرار دارد.
در هر حال، از سه راهی منتهی به روستای «عیش آباد» که با تابلویی راهنمایی می‌شود، وارد مسیر که شدیم، جاده تنگ و رودخانه‌ای که مانند ماری در وسط کوه‌ها به دور خود می‌پیچید، ما را از نزدیک شدن به روستایی با کوه‌های سنگی و بلند آگاه کرد؛ نرسیده به روستا، از یکی از ساکنان روستا درباره آبشار سوال کردیم و او به درستی ما را راهنمایی کرد که با توجه به ازدحام خودروهای گردشگران، از ورود به روستا اجتناب و خودرویمان را نرسیده به آنجا جایی متوقف کنیم.
اما ورود به روستای «عیش آباد» و دیدن رودخانه پرآب و چشمه سازهای پرتعداد آنان همراه با نوای گوشنواز و آرامبخش آب و تنیده شدن این همه زیبایی با باغ‌های آرام گرفته در ارتفاعات 500 متری روستا، خستگی راه را از تن مان بیرون کرد؛ روستای «عیش آباد» از همه طرف توسط کوه‌های بلند احاطه شده بود و ترکیب عناصر تشکیل دهنده آن با کوه‌هایی که رگه‌هایی از برف آنان را به غول‌هایی نگهبان، قدبرافراشته در چارسوی روستا، شبیه می‌کرد، ناخودآگاه انسان را به راه پیمایی به بلندای آنها می‌خواند.
البته ناگفته نماند که زیبایی‌های محیط به فاصله کمی بالاتر از روستای «عیش آباد»، آن قدر فراوان است که خیلی از خانواده‌های حاضر در محلی نیازی به طی مسیر 2 ساعتی منتهی به آبشار نمی‌دیدند و هر یک بساط خود را در گوشه‌ای از این خفته در میان کوه‌ها پهن کرده بودند؛ ما نیز که با چند بچه قد و نیم قدر راه افتادیم که خود را به آبشار برسانیم، چند نفری پیشنهاد دادند که به دلیل دشواری مسیر برای کودکان، از این تصمیم مان منصرف شویم و در گوشه خلوت و دنجی از باغات و چشمه ساران روستا، ساعتی بیاساییم و چه پیشنهاد منطقی و خوبی بود؛ ما نیز که در دلمان از خداخواسته به دنبال چنین چیزی بودیم، پیشنهاد محلی‌ها را بهانه کرده و کودکان را به آب بازی در شاخه فرعی رودخانه «عیش آباد» و تفرج در فاصله کمی بالاتر از روستا قانع کردیم.
اما آنچه که از نوشتن این مقال قصد آن را دارم، تعریف و توصیف صرف از زیبایی‌های خدادادی روستای «عیش آباد» نیست، بلکه ذکر چند نکته از مزیت‌های نسبی و مشکلات این روستاست.
یک کیلومتر از راه مانده به روستای عیش آباد به رغم پذیرش روزانه حداقل 2 هزار نفر گردشگری در روزهای تعطیل فصول گرم سال، هنوز آسفالت نیست؛ قبول این وضعیت در برهه زمانی فعلی که حتی راه دسترسی به اغلب روستاهای صعب العبور نیز آسفالت شده است، غیرمنطقی است؛ همچنین راه دسترسی به روستا در ورودی و داخل آن نیز بسیار کم عرض است که این امر مشکلات جدی برای تردد اهالی و نیز گردشگران به وجود می‌آورد.
روستای گردشگری 300 نفری «عیش آباد» با وجود میزبانی از حداقل 30 هزار نفر در فصول گردشگری - اواخر اردیبهشت تا اواخر آبان - از نظر توجه نهادهای مسؤول از قبیل بخشداری، راه و شهرسازی و میراث فرهنگی، برای ایجاد زیرساخت‌های لازم و نیز زیباسازی منظر آن، بسیار محروم است که بنا بر مشاهدات خبرنگار ایرنا، این امر ریشه در گذشت و ایثار و تحمل پذیری مردمان روستا در پذیرش این تعداد گردشگر دارد.
در واقع یک بار سفر به روستای عیش آباد و گفت و گو با ساکنان آن نشان می‌دهد که نهادهای مسؤول تاکنون در حد و اندازه یک روستای گردشگرپذیر به این روستا توجه نکرده‌اند؛ در حالی که رفتار مردم روستا با گردشگران عالی است و آنان نه تنها بر خلاف بسیاری از اماکن دیگر گردشگری، با گردشگران بدرفتاری نمی‌کنند، بلکه هر آنچه از دست شأن برآید به میهمانان و گردشگران کمک می‌کنند.
گردشگران روستای عیش آباد برای دسترسی به آبشار روستا و نیز دره‌ها و مسیرهای موجود ناگزیر از پریدن از روی سنگ‌ها و طی مسیرهای شیب دار خطرناک و لیز سنگی و خاکی هستند و ضروری است که نهادهای مسؤول با کمک مردم روستا، در تسهیل مسیرهای تردد گردشگران اقداماتی از قبیل ایجاد پل‌های کوچک، صاف کردن مسیر و نصب حداقل چند عدد تابلوی راهنما انجام دهند.
امید که مسؤولان نهادهای مربوط با درک داشته‌های گرانقدر روستای گردشگری «عیش آباد» در دهستان « میشو »، در سالی که به نام رونق تولید نامگذاری شده است، گام‌های عملی و نه شعاری در مسیر تسهیل زندگی روستاییان، زمینه سازی برای ارتقای معیشت آنان از محل گردشگری پذیری و فراهم کردن تسهیل تردد گردشگران در این مکان زیبا و دلپذیر به عمل آورند.
518