بزرگنمايي:

پیام آذری - ایسنا/آذربایجان شرقی یک منتقد فیلم گفت: امیدوارم مخاطبان دوباره با سینما آشتی کنند و استقبال از این هنر دوباره رونق بگیرد.

عبدالرضا هشترودیلر در وبینار«اهمیت و جایگاه نقد فیلم» که توسط معاونت فرهنگی سازمان جهاددانشگاهی استان برگزار شد، اظهار کرد: سینمای ایران پس از انقلاب اسلامی ایران پیشرفت کمی و کیفی داشت و توانست محصولاتش را در حوزه‌ی مسائل اجتماعی از اواسط دهه‌ی 60 ارائه دهد.
وی افزود: در دهه‌ی 60 فیلم‌هایی مانند اجاره‌نشین‌ها و آپارتمان شماره 13 ساخته شد که در آن‌ها به مسائل اجتماعی مانند بیکاری و مشکلات ازدواج پرداخت می‌شد، اما فیلم‌های دهه‌ی 90، مانند جدایی نادر از سیمین و دیگر آثار اصغر فرهادی و ... به مسائل متفاوتی می‌پردازند و این نشانگر پیچیده شدن مسائل و سخت‌تر شدن تحلیل‌ها در سینما است.
وی خاطرنشان کرد به نظر می‌رسد سینما به عنوان هنری تاثیرگذار و فراگیر و پرمخاطب در این سال‌ها با استقبال کمتری به دلایل متعدد مانند دلایل اقتصادی و اخیرا به دلیل شیوع بیماری کرونا مواجه بوده است، که امیدواریم به زودی رونق پیدا کند.
این منتقد فیلم متذکر شد: هرچند هنر سینما در مقایسه با سایر هنرها مانند ادبیات و هنر از عمر کمتری برخوردار بوده و بیش از حدود 130 سال از عمر آن نمی‌گذرد، به لحاظ تأثیرگذاری و فراگیر بودن، جذابیت‌های بیشتری برای تماشاگران در عصر کنونی دارد، قطعا این هنر، آیینه‌ی تمام نمایی از معضلات اجتماعی، مشکلات روانشناختی، مناسبات اجتماعی بین افراد علم روز و سوالات فلسفی و تاریخی است.
به گزارش ایسنا، وی با تاکید بر اینکه برای پاسخ به سوالاتمان در مورد پیام فیلم‌ها به ابزار نقد و تحلیل احتیاج داریم، گفت: نقد و تحلیل به دنبال پاسخ به مسائل پیچیده انسانی و اجتماعی در فیلم‌ها و به اشتراک گذاشتن آن با مخاطبان است؛ برای پی‌بردن به حرف اصلی هر فیلم، مطالعه‌ی نقد آن فیلم بسیار کمک خواهد کرد.
وی گفت: اهمیت نقد برای انسان فرهیخته به مثابه‌ی اهمیت اکسیژن برای نفس کشیدن است؛ هنر، محل تنفسی در وجود بحران‌های مختلفی مانند نابودی محیط زیست، فشار اقتصادی و یاس فلسفی است که انسان را تهدید می‌کند. 
این کارشناس و منتقد سینما، تماشای فیلم را به تعبیر برخی از نظریه‌پردازان و هنرمندان لذت و محل تزکیه نفس عنوان کرد و افزود: نقد و تحلیل باعث روایت عمیق‌تر و ژرف‌تر از فیلم شده و انسان را از بحران‌های روزمره خارج می‌کند.
وی، با بیان اینکه سینما از طرف بعضی از مخاطبان به عنوان محلی برای گذران اوقات فراغت، سرگرم شدن و تلف کردن وقت مطرح می‌شود، اظهار کرد: هنری بودن، وجه پررنگی از سینما است که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد؛ برای فهمیدن حرف یک فیلم، باید زبان هنری و گرامر سینما را بدانیم. 
وی تاکید کرد: جذابیت سینما غیر قابل انکار است و امیدواریم با روند تولید و ساخت فیلم‌های ارزشمند سینما هم رونق پیدا کند.
هشترودی‌لر با تاکید بر اینکه نقد فیلم قصد تداخل و یا سخت‌تر کردن شیوه‌ی ارتباط تماشاگر با فیلم را ندارد، گفت: هدف نقد این است که لذت تماشای فیلم را با شناخت و عمیق‌تر توأم کند، اما نقد در مورد فیلم‌هایی که صرفا تجاری و برای پر کردن گیشه و یا برای سرگرمی هستند، چندان مناسب نیست، بلکه نقد مختص آثار ارزشمند با لایه‌های پنهان و دارای ظرفیت روایی و تکنیکی است.
وی با اشاره به نظریه‌های مختلف در مورد نقد فیلم در دهه‌های مختلف، افزود: هر چند در ابتدا حق نقد را تنها به مولف فیلم می‌دادند، اما بعدها نظریه‌های جدید با نظریه‌های قدیمی همپوشانی پیدا کردند و در این نظریه‌ها مخاطب نیز حق نقد فیلم و اظهار نظرش را داشته و اینطور نیست که متن فیلم برای ما تعیین تکلیف کند که چگونه باید به من نگاه کنی و این ذهن تماشاگر است که با فیلم برخورد می‌کند؛ نیت معلم، خوانش تماشاگر و خود روایت در روایت فیلم موثر هستند.
وی، با بیان اینکه معتقد هستم بین دو مقوله‌ی نقد و تحلیل تفاوت چندانی وجود ندارد، اظهار کرد: اما در نهایت به دنبال پاسخ سوالات مخاطب و به دنبال این هستیم که آیا این فیلم ارزش دیدن را دارد یا نه؟؛ تحلیل به بررسی نقاط قوت و ضعف یک فیلم و نقد به بازی بازیگران، میزانسن، رنگ، نور، فیلمبرداری و سایر موارد می‌پردازد.
وی در ادامه نقد فیلم را متاثر از چندین حوزه شامل چپ‌ها و سوسیالیست‌ها، جامعه شناسان و روانشناسان منبعث از نظریه‌های فروید، نظریه‌های فمینیستی و پسا استعماری، دانست.
هشترودی‌لر در خاتمه، نیاز به دانستن و آگاهی را اولین گام نقد و مطالعه‌ی نقدهای مختلف عنوان کرد و گفت: آمار نشان می‌دهد سرانه‌ی مطالعه در ایران بسیار کم است، شاید همین باعث شود که برخی احساس کنند توهم آگاهی دارند و با عادت به روزمرگی هیچ سوالی برای ایشان پیش نیامده و به دنبال پاسخ به سوالاتشان نروند.
انتهای پیام