بزرگنمايي:

پیام آذری - عصر دوشنبه یحیی گل‌محمدی سرمربی پرسپولیس بعد از پایان بازی این تیم برابر شهرخودرو بار دیگر از وضعیت چمن ورزشگاه آزادی انتقاد کرد. به اعتقاد او چمن ورزشگاه آزادی عمر خودش را کرده و باید تغییرات اساسی در آن صورت بگیرد.
به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد در ادامه نوشت: ساعاتی بعد از همین اظهارات بود که برنامه فوتبال برتر تصاویر دیگری از چکه کردن آب از نقاط مختلف ورزشگاه را روی آنتن برد.
مرتبه قبلی که چنین تغییراتی انجام شد، 17 سال پیش بود؛ زمانی که در لیگ دوم حرفه‌ای این چمن و زیرساخت‌هایش به‌طور کلی تحت تعمیر قرار گرفت و آزادی چیزی حدود یک سال تعطیل شد. حتما یادتان هست که این استادیوم حتی برای دربی رفت امکان میزبانی پیدا نکرد و پرسپولیس و استقلال در ورزشگاه یادگار امام تبریز به مصاف هم رفتند. بنابراین وقتی از تغییر اساسی حرف می‌زنیم، باید به چنین نکته‌ای هم توجه کنیم. اینکه بدون ورزشگاه آزادی چه داریم؟ 
بزرگ‌ترین استادیوم ایران سال 1350 با فلسفه میزبانی از بازی‌های آسیایی 1974 تهران گشایش یافت و از آن زمان به آبرو و اعتبار ایران در حوزه سخت‌افزاری فوتبال تبدیل شد؛ یک بنای باشکوه، میعادگاه دلربای خاطرات میلیون‌ها ایرانی که البته به اقتضای گذر زمان عمرش را کرده و شاید احداث ورزشگاه‌های جدید و متناسب، اقدام درست‌تری نسبت به بازسازی کلی و اساسی آن باشد. دو سال پیش زمانی که قرار شد پرسپولیس در بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا میزبان کاشیما باشد، ناظران AFC بیش از صد مورد اشکال از ورزشگاه آزادی گرفتند. در حاشیه رفع همین ایرادات هم بود که بعد از حدود نیم‌قرن، چند چشمه سرویس بهداشتی جدید در این ورزشگاه کشف شد. ببینید عمق غفلت از نگهداری این سازه تا چه اندازه بوده که تعدادی دستشویی در آن پنجاه سال به چشم مسوولان نیامده است! در این شرایط طبیعی است که سیر زوال استادیوم تسریع می‌شود.
در هر صورت هر بنایی یک عمر مفید دارد. ویسنته کالدرون ورزشگاه خانگی اتلتیکو مادرید از سال 1966 تا 2017 میزبان این تیم بود، اما در آن سال جای خودش را به ورزشگاه تازه‌تاسیس واندا متروپولیتانو داد. این به آن معنا نیست که آزادی هم به پایان خط رسیده، اما دیر یا زود این اتفاق رخ خواهد داد و پرسش اینجاست که ما چقدر برای آن روز آماده‌ایم؟ در روزهای کرونایی که تماشاگران قادر به حضور در ورزشگاه نیستند، پرسپولیس و استقلال به راحتی می‌توانستند یک چمن صاف در محل تمرین‌شان یا هر کجای دیگر پیدا کنند و معاف از اجاره‌بهای گزاف 250 میلیونی برای آزادی، مسابقات‌شان را آنجا برگزار کنند؛ کاری که رئال مادرید هم کرد و در کمپ تمرینی والدبباس میزبان رقبا شد. سرخابی‌ها اما چرا این کار را نکردند؟ ساده است؛ چون ما در تهران بزرگ حتی یک چمن استاندارد دیگر، تازه بدون سکوی تماشاگران نداریم. در این وضعیت ورزشگاه آزادی سه شیفت میزبان تیم ملی، پرسپولیس و استقلال است. این شرایط تا چه زمانی می‌تواند ادامه داشته باشد؟ نقشه و پلن مدیران ورزشی ایران برای بعد از پایان عمر این ورزشگاه چیست؟ وقتی مرمت آزادی یک سال طول کشید، احداث سازه‌ای دیگر با همین گنجایش و امکانات چقدر به طول خواهد انجامید؟ آیا نباید از همین امروز به فکر باشیم؟
انتهای پیام
منبع: ایسنا