بزرگنمايي:

پیام آذری - اسلپ استیک اسلپ استیک: رقصی با چوب دستی در دنیای کمدی اسلپ استیک یک سبک کمدی است که در فیلم و تئاتر، با فعالیت‌های بدنی اغراق‌آمیز و استفاده از ابزارهای طنزآمیز معروف است. در این مقاله از بیتوته ، ریشه‌ها و کاربردهای این سبک در تاریخ و هنر مورد بررسی قرار گرفته است. اسلپ استیک یا کمدی بزن‌ بکوب اسلپ استیک یا کمدی بزن‌بکوب یک سبک کمدی است که بر اساس فعالیت بدنی اغراق آمیز و خشن، خارج از مرزهای کمدی معمولی فیزیکی است. این سبک ممکن است شامل خشونت عمدی یا خشونت ناشی از تصادفات باشد که اغلب ناشی از استفاده نادرست از وسایل مانند اره و نردبان است. اصطلاح "اسلپ استیک" از وسیله‌ای نشأت می‌گیرد که در سبک کمدی فیزیکی گسترده و معروف به نام "کومدیا دل آرته" در ایتالیا در قرن شانزدهم مورد استفاده قرار گرفت. این وسیله به نام "اسلپ استیک" از دو لت نازک چوبی تشکیل شده است که با ضربه زدن به بازیگر دیگر، با کمی نیروی لازم برای ایجاد صدای بلند و افکت کمدی، یک "سیلی" ایجاد می‌کند. چوب سیلی فیزیکی یکی از عناصر اساسی داستان در نمایش‌های عروسکی سنتی و محبوب مانند پانچ و جودی است. نمونه‌های معاصر از اسلپ استیک شامل کارهایی همچون "The Three Stooges"، "The Naked Gun" و "Mr. Bean" هستند. این کمدی‌ها با اجرای فعالیت‌های بدنی خنده‌آور و خشن، مخاطبان را به خنده و سرگرمی می‌کشانند. ریشه اسلپ استیک ریشه‌ی واژه اسلپ استیک ریشه‌ی واژه "slapstick" از واژه ایتالیایی "batacchio" یا "bataccio" گرفته شده است. این واژه در انگلیسی به "slap stick" ترجمه شده و به یک شی چماق مانند تشکیل شده از دو لت چوبی اشاره دارد که در کمدی فیزیکی به نام "commedia dell"arte" مورد استفاده قرار می‌گیرد. وقتی که این شی به نام "باتاکیو" ضربه می‌زند، صدای کوبیدن بلندی تولید می‌کند، با اینکه تنها نیروی کمی به فردی که ضربه می‌خورد منتقل می‌شود. کمدی بزن بکوب در کمدی فیزیکی، بازیگران ممکن است بارها و بارها با این ابزار به یکدیگر ضربه بزنند، در حالی که هیچ آسیبی ایجاد نمی‌شود و تنها درد جزئی و احتمالاً خنده‌آور ایجاد می‌کنند. این ابزار همراه با مثانه بادی (که بالشتک هووپی یک نوع مدرن آن است)، از اولین جلوه‌های ویژه در کمدی فیزیکی بوده است. تاریخچه اسلپ استیک استفاده‌های اولیه اسلپ استیک در تاریخ کمدی بسیار گنجانده شده‌اند. در آگهی‌های پانچ و جودی از قرن بیستم، مشاهده می‌شود که از این سبک کمدی در نمایشنامه‌ها و اجراها استفاده شده است. در سکانس‌هایی از نمایشنامه‌های شکسپیر نیز، مشاهده می‌شود که صحنه‌های تعقیب و گریز و همچنین ضرب و شتم زیادی وجود دارد که به عنوان یک نوع اولیه از اسلپ استیک محسوب می‌شوند. سینما و اسلپ استیک در اوایل قرن نوزدهم در انگلستان، پانتومیم شکل امروزی خود را یافت و از کمدی اسلپ استیک به شدت استفاده می‌شد. جوزف گریمالدی، که به عنوان پدر دلقک مدرن شناخته می‌شد، یکی از معروف‌ترین اجراکنندگان این سبک بود و در این نمایش‌ها شرکت می‌کرد. این نمایش‌ها به طور گسترده در تئاترهای سالن موسیقی بریتانیا که در دهه 1850 مورد توجه قرار گرفته بود، اجرا می‌شدند. در نمایش‌های پانچ و جودی که برای اولین بار در 9 مه 1662 در انگلستان ظاهر شدند، ضربه‌های بزرگی توسط شخصیت پانچ علیه سایر شخصیت‌ها اعمال می‌شد. این نمایش‌ها نقطه آغازی مهم برای تبلور و توسعه اسلپ استیک در تاریخ کمدی بوده‌اند. کمدی فیزیکی پیشگامان اسلپ استیک (کمدی بزن بکوب) کمدین‌های بریتانیایی معروفی هستند که مهارت‌های خود را در طرح‌های پانتومیم و موزیک هال بهبود داده‌اند. این کمدینان شامل چارلی چاپلین، استن لورل، جورج فرمبی و دن لنو می‌شوند. این هنرمندان به عنوان افرادی با توانایی‌های فراوان در کمدی اسلپ استیک و هنرهای تئاتری شناخته شده‌اند. فرد کارنو، کمدین و امپرساریو تئاتر تأثیرگذار تالار موسیقی انگلیسی در دهه 1890، نقش مهمی در توسعه کمدی اسلپ استیک داشت. او یک شکل از کمدی اسکچ بدون دیالوگ را توسعه داد و کمدینان جوانی مانند چارلی چاپلین و استن لورل را به عنوان بخشی از "ارتش فرد کارنو" برای کار در سالن موسیقی به خدمت گرفت. کمدینان اسلپ استیک کار هنری چاپلین در سالن موسیقی الهام بخش کمدی، به ویژه در پانتومیم، نقش بسزایی در شکل‌گیری اسلپ استیک در آثار سینمایی بعدی او ایفا کرد. در بیوگرافی کارنو، استن لورل اظهار داشت: "فرد کارنو به چارلی چاپلین و من تمام آنچه در مورد کمدی می‌دانیم آموزش نداد. او فقط بیشتر آن را به ما آموخت." تهیه‌کننده فیلم آمریکایی هال روچ هم کارنو را به عنوان نخستین نخبه در جهان کمدی اسلپ استیک توصیف کرد و اظهار کرد: "نه تنها یک نابغه بلکه مردی است که کمدی اسلپ استیک را آغاز کرد. ما در هالیوود بسیار مدیون او هستیم. تاریخچه اسلپ استیک اسلپ استیک در سینما و تلویزیون در سینما و تلویزیون، سبک کمدی اسلپ استیک با تکیه بر محبوبیت بعدی خود در روال‌های قومی در خانه وودویل آمریکایی، به ویژه در دوران طلایی فیلم‌های سیاه و سفید که توسط هال روچ و مک سنت کارگردانی می‌شد، گسترده مورد بررسی قرار گرفت. کمدینان برجسته‌ای مانند چارلی چاپلین، میبل نورمند، لورل و هاردی، ابوت و کاستلو، سه استوگ و لری سمون در این دوره معروف بودند. "پای در صورت" یکی از اصلی‌ترین کمدی‌های این دوره بود که در آن یک نفر با پای دیگری را می‌زند. از سال 1930، سبک اسلپ استیک نیز به یک عنصر رایج در کارتون‌های متحرک تبدیل شد. کارتون‌هایی مانند میکی ماوس و دانلد داک از دیزنی، دارکوب وودی و خانواده بیری از والتر لانتز، تام و جری از MGM، کارتون‌های نامرتبط تام و جری استودیو ون بیورن، برادران وارنر، لونی تونز / ملودی های شاد، بارنی بیار، و MGM از جمله این سریال‌ها و کارتون‌ها بودند. Slapstick بعداً در تلویزیون ژاپنی "Tokusatsu Kamen Rider Den O"، "Kamen Rider Gaim"، "Kamen Rider Drive"، توسط بنی هیل در "Benny Hill Show" در بریتانیا و در ایالات متحده در سریال‌های تلویزیونی دهه 1960 مانند "Gilligan"s Island"، "Batman"، "The Flying Nun" و "I Love Lucy" استفاده شد. سوالات متداول درباره اسلپ استیک یا کمدی بزن بکوب 1. اسلپ استیک چیست؟ اسلپ استیک یک سبک کمدی است که از فعالیت‌های بدنی اغراق‌آمیز و استفاده از ابزارهای طنزآمیز در فیلم و تئاتر بهره می‌برد. این سبک معمولاً با خشونت عمدی یا تصادفات فیزیکی همراه است و به عنوان یک روش طنز و تفریح شناخته می‌شود. 2. ریشه واژه "اسلپ استیک" چیست؟ واژه "اسلپ استیک" از واژه ایتالیایی "batacchio" گرفته شده است که به یک چماق مانند تشکیل شده از دو لت چوبی در commedia dell"arte اشاره دارد. این واژه به شکل خاصی از کمدی فیزیکی در ایتالیا در قرن شانزدهم مرتبط است. 3. چه کمدین‌های معروفی از اسلپ استیک استفاده کرده‌اند؟ کمدین‌هایی مانند The Three Stooges، The Naked Gun و Mr. Bean از جمله نمونه‌های معاصر سبک اسلپ استیک هستند. این سبک به ویژه در فیلم‌ها و شوهای تلویزیونی کمدی به کار گرفته شده است. 4. آیا اسلپ استیک مختصری از تاریخچه‌اش دارد؟ ریشه‌های اسلپ استیک به commedia dell"arte ایتالیایی در قرن شانزدهم باز می‌گردد. واژه "اسلپ استیک" از ابزاری چوبی گرفته شده است که هنگام ضربه زدن به بازیگر، صدای بلندی ایجاد می‌کرد. 5. چگونه اسلپ استیک در سینما و تلویزیون مورد استفاده قرار گرفته است؟ اسلپ استیک به عنوان یک عنصر رایج در فیلم‌های سیاه و سفید دوران طلایی هال روچ و مک سنت مورد استفاده قرار گرفته است. این سبک همچنین در کارتون‌های متحرک معروفی نظیر شورت‌های میکی ماوس و دانلد داک دیزنی و سریال‌های تلویزیونی از جمله Benny Hill Show به کار رفته است. سخن پایانی مقاله درباره ی اسلپ استیک یا کمدی بزن بکوب در این مقاله از بیتوته به بررسی چیستی و ریشه‌های اسلپ استیک پرداختیم و تاریخچه این سبک کمدی فیزیکی را از commedia dell"arte ایتالیایی تا ابتدای قرن بیستم تجسم کردیم. از کمدین معروفی چون The Three Stooges و Mr. Bean که از اسلپ استیک بهره گرفته‌اند، نیز سخن گفتیم. اسلپ استیک به عنوان یک مولفه مهم در فیلم‌ها، تئاتر، و کارتون‌های متحرک جاودانه شده و همچنان در دنیای سرگرمی تأثیرگذار است. اگر علاقه‌مند به مطالب بیشتر در زمینه سینما، تئاتر، و هنرهای تجسمی هستید، به بیتوته مراجعه کنید تا اطلاعات بیشتری دریافت کنید. با تشکر از همراهی شما در خواندن مقاله. بخش فرهنگ و هنر بیتوته

اسلپ استیک
اسلپ استیک: رقصی با چوب دستی در دنیای کمدی
اسلپ استیک یک سبک کمدی است که در فیلم و تئاتر، با فعالیت‌های بدنی اغراق‌آمیز و استفاده از ابزارهای طنزآمیز معروف است. در این مقاله از بیتوته ، ریشه‌ها و کاربردهای این سبک در تاریخ و هنر مورد بررسی قرار گرفته است. 
اسلپ استیک یا کمدی بزن‌ بکوب
اسلپ استیک یا کمدی بزن‌بکوب یک سبک کمدی است که بر اساس فعالیت بدنی اغراق آمیز و خشن، خارج از مرزهای کمدی معمولی فیزیکی است. این سبک ممکن است شامل خشونت عمدی یا خشونت ناشی از تصادفات باشد که اغلب ناشی از استفاده نادرست از وسایل مانند اره و نردبان است.
اصطلاح "اسلپ استیک" از وسیله‌ای نشأت می‌گیرد که در سبک کمدی فیزیکی گسترده و معروف به نام "کومدیا دل آرته" در ایتالیا در قرن شانزدهم مورد استفاده قرار گرفت. این وسیله به نام "اسلپ استیک" از دو لت نازک چوبی تشکیل شده است که با ضربه زدن به بازیگر دیگر، با کمی نیروی لازم برای ایجاد صدای بلند و افکت کمدی، یک "سیلی" ایجاد می‌کند. چوب سیلی فیزیکی یکی از عناصر اساسی داستان در نمایش‌های عروسکی سنتی و محبوب مانند پانچ و جودی است.
نمونه‌های معاصر از اسلپ استیک شامل کارهایی همچون "The Three Stooges"، "The Naked Gun" و "Mr. Bean" هستند. این کمدی‌ها با اجرای فعالیت‌های بدنی خنده‌آور و خشن، مخاطبان را به خنده و سرگرمی می‌کشانند.