چاپ

پیام آذری - ایسنا/آذربایجان شرقی امام حسن مجتبی(ع) دومین ستاره تابناک آسمان ولایت، در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری قمری در مدینه منوره چشم به جهان گشود تا در روزگاری که دشمنان می‌کوشیدند با بدعت‌ها دنیا را بر دین ترجیح داده و مردمان را گمراه کنند، چراغ راه هدایت شود.

امام حسن مجتبی، پس از درگذشت پیامبر (ص) حدود 30 سال در کنار پدرش حضرت علی (ع) بود و پس از شهادت پدر نیز دوره حکومت وی شش ماه و سه روز طول کشید که در این مدت جریانات بسیاری را پشت سر گذاشت که صلح وی با معاویه از جمله آن است.
طبق مستندات تاریخی، تنهایی آن حضرت و همراهی نکردن مردم، از مهم‌ترین دلایل صلح آن حضرت بوده، چنان که این مطلب از روایات و سخنان خود حضرت(ع) نیز استنباط می‌شود. طبق روایات، اگر امام حسن(ع) این کار را نمی‌کرد خطر بزرگی به دنبال داشت و ایشان ناچار بود برای حفظ اسلام و وحدت مسلمانان چنین عمل کند.
به نقل از منابع تاریخی، امام حسن مجتبی(ع) سرانجام بعد از 10 سال هدایت و امامت، در سال 50 هجری(یا 49 هجری به روایتی) با توطئه معاویه توسط همسرش مسموم شده و در 48 سالگی(و یا 47 سالگی به روایتی) به شهادت رسید؛ او، در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
به گزارش ایسنا، طبق روایات، کنیه امام حسن(ع) «ابو محمد» بوده و سبط، زکی، مجتبی، تقی، طیب و ولی از جمله القالب وی بوده است. بهترین القاب حضرت نیز همان "سید" است که رسول گرامی اسلام(ص)، امام حسن(ع) را بدان ملقب فرمود.
اخلاق امام حسن(ع)
امام حسن مجتبی(ع)، در فضایل و اخلاق کامل بود و از نظر علم، تقوی و عبادت جایگاه والایی داشته و در بخشش و دستگیری از نیازمندان و درماندگان نیز زبانزد خاص و عام بود و طبق روایات، آرام بخش دل‌های دردمند، پناهگاه مستمندان و امید درماندگان بود و فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی بازنمی‌گشت؛ او، پیش از آن‌که مستمندی درخواست کمک کند و شرمگین شود، به او کمک می‌کرد.
علاقه پیامبر(ص) به امام حسن مجتبی(ع)
آن حضرت(ع) در حدیثی خطاب به شیعیاتش تاکید کرد: ای فرزند آدم! نسبت به محرّمات الهی عفیف و پاکدامن باش تا عابد و بنده خدا باشی. راضی باش بر آنچه که خداوند سبحان برایت تقسیم و مقدّر نموده است، تا همیشه غنی و بی نیاز باشی. نسبت به همسایگان، دوستان و همنشینان خود نیکی و احسان نما تا مسلمان محسوب شوی. با افراد (مختلف) آنچنان بر خورد کن که انتظار داری دیگران همانگونه با تو بر خورد نمایند. پیامبر گرامی اسلام(ص) در حدیثی، درباره مقام و فضیلت امام حسن مجتبی علیه‌السلام فرمود: اما حسن به درستی که پسر و فرزند من و از من است. او نور چشمم، روشنایی قلبم و میوه دلم و سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است. فرمان او، فرمان من است و گفتار او، گفتار من است. هر که از او پیروی کند از من پیروی کرده است و هر که از دستور او سرپیچی کند، از من سرپیچی کرده و از من نیست. من هرگاه به او نظر می‌کنم به یاد جریانات پس از خود می‌افتم که وی را تضعیف می‌کنند؛ حال او به همان گونه ادامه می‌یابد، تا این که از روی ستم و دشمنی، وی را با زهر به شهادت می‌رسانند. در آن هنگام، فرشتگان آسمان در مرگش گریه می‌کنند. همچنین هر چیزی در روی زمین از جمله پرندگان آسمان، ماهی‌های دریاها و اقیانوس‌ها در فقدان او سوگوارند.(بحارالانوار، ج 44، ص 148)
اهمیت قرائت قرآن از منظر امام حسن(ع)
امام حسن مجتبی(ع) در مورد منزلت قرآن کریم فرموده‌اند: همانا در قرآن چراغ‌های روشنائی بخش و شفا بخش دردها و گرفتاری‌های درونی وجود دارد، پس کسی که (خود را) با قرآن جلی دهد چشمانش قوی و روشن می گردد و قلب و درون خویش را صفا خواهد داد، چون که تفکّر و اندیشه (در قرآن سبب) حیات قلبِ آگاه است، همچنان که شخص روشن دل در تاریکی‌ها به وسیله نور چراغ حرکت می‌کند و راه می‌رود.
احادیثی گهربار از امام حسن مجتبی(ع)
امام حسن مجتبی(ع)، سرشار از فضایل اخلاقی و علمی بود و همواره نیز بر این موارد تاکید می‌کرد، ایشان در احدیث بسیاری بر رعایت اخلاقیات و همچنین اندیشه‌ورزی تاکید کرده‌اند.
آن حضرت(ع) در حدیثی گفته‌اند: انسان تا وعده نداده، آزاد است، اما وقتی وعده می دهد، زیر بار مسئولیت می‌رود و تا به وعده هایش عمل نکند، رها نخواهد شد و در حدیثی دیگر نیز تاکید کرده‌اند: هیچ گروهی در کارها با یکدیگر مشورت نکرده اند، مگر آنکه به رشد فکری و عملی و... رسیده‌اند.
در حدیثی نیز فرموده‌اند: بین حق و باطل چهار انگشت فاصله است، آنچه را با چشم خود ببینی، حق است و آنچه را شنیدی یا آنکه برایت نقل کنند، چه بسا باطل باشد.
ایشان در مورد رفتارهایی که ایمان و دین را نابود می‌کند هشدار داده و در حدیثی فرمود: هلاکت و نابودی دین و ایمان هر شخص در سه چیز است: تکبر، حرص و حسد. تکبر، سبب نابودی دین و ایمان شخص است و به وسیله تکبر، شیطان با آن همه عبادت ملعون شد. حرص و طمع، دشمن شخصیت انسان است، همان طوری که حضرت آدم(ع) به وسیله آن از بهشت خارج شد. حسد سبب همه خلاف ها و زشتی هاست و به همان جهت، قابیل برادر خود هابیل را به قتل رساند.
حضرت(ع) در مورد اهمیت اندیشه‌ورزی نیز تاکید کرده‌اند: شما [شیعیانم] را به پرواپیشگی و اندیشیدن دایم سفارش می‌کنم؛ زیرا تفکر، پدر و مادر [و ریشه و اساس] تمامی خوبی هاست و در حدیث دیگر نیز فرمود: بر شما [شیعیان] لازم است که اندیشه کنید؛ زیرا فکر کلیدهای درهای حکمت است.
وی در مورد استجابت دعا نیز فرموده‌اند: من ضمانت می‌کنم برای کسی که در قلب او چیزی نگذرد، جز رضا[ی خداوندی] که خداوند دعای او را مستجاب فرماید و در جای دیگر نیز فرمود: همانا محبّت و دوستی با ما، سبب ریزش گناهان ـ از نامه اعمال ـ می‌شود، همان طوری که وزش باد، برگ درختان را می‌ریزد.
منبع احادیث: بحارالأنوار، تحف العقول، أعیان الشّیعه، مجموعه ورّام، میزان الحکمه.
انتهای پیام