چاپ

پیام آذری - آخرین خبر / محمد صادق کریمی/ استان اردبیل قابلیت های بسیار زیادی را برای توسعه دارا می باشد اما گویا محور اقتصادی استان بر این فرض استوار شده که کشاورزی پایان راه اردبیل می باشد ‌چرا که تحرک خاصی از جانب مسئولان برای ورود این استان به جرگه تولید و صنعت مشاهده نمی شود.
از طرفی شرایط کنونی اقتصادی، چه در سطح کلان و چه در سطح خرد ایجاب می کند که صنعت و آفرینش بازار عرضه برای آن دو رکن اساسی برای ارتقای اوضاع اقتصادی جامعه می‌باشد. استان اردبیل به دلیل مرزی بودن، امکان ارتباط با آسیانه میانه را دارد که این خود ظرفیت بزرگی برای کسب یک بازار بزرگ می باشد ‌و در صورت وجود صنعت و تولیدات حاصل از آن دغدغه‌ای برای عرضه در داخل و خارج موجود نمی باشد.
اما علت اینکه اردبیل نتوانسته از ظرفیت‌های بالقوه خود برای ورود به عرصه صنعت بهره ببرد، چیست؟ می دانیم و واقفیم که راهبردهای گوناگونی برای صنعتی شدن و افزایش ثمر بخشی در این حوزه موجود است از طرفی نیز باور داریم که تربیت نیروی انسانی ماهر در طولانی مدت یکی از عناصر اولیه و اساسی برای رسیدن به هدف توسعه صنعت می باشد.
توانمند سازی نیروی انسانی کیفی جایگاه خطیری در توسعه صنعت دارد از طرفی وقتی این نیروی کار ماهر با رویکرد جذب بومی همراه باشد به ایجاد تعهد منجر خواهد شد که این تعهد نیز به نوبه خود تقویت بخش خصوصی را باعث می‌شود.
توسعه زیرساخت‌های صنعتی در لفظ و معنا نیازمند نیروی کار کیفی است، لذا وجود یک دانشگاه صنعتی این امکان را برای استان فراهم خواهد کرد. دانشگاه صنعتی اردبیل روزنه امیدی بود تا آغازی باشد برای دور نمای صنعتی استان اردبیل؛ آیت الله عاملی نماینده محترم ولی فقیه در استان در سال 85 با درک تمام این اوصاف، با درایت و آینده نگری، مجوز این دانشگاه را از رییس جمهور وقت می گیرد.
کم کاری و تصمیمات نادرست که باعث ابطال مجوز این دانشگاه و هدر رفت انرژی امام جمعه محترم در جهت اخذ مجوز آن شد گریبان گیر تمام مسئولان می باشد. چرا که یک امید بزرگ از استان سلب شده است. در حالیکه استدلال‌ها و بایستگی‌های بسیاری در جهت لزوم وجود دانشگاه صنعتی در استان موجود است.‌
نمایندگان ادوار، استانداران و روسای دانشگاه بایستی پاسخ گوی این نارسایی بزرگ باشند که چطور یک فرصت مطلوب از استان خارج شد. حال آنکه بیشتر استان‌ها از این امکان بهره مند هستند.
وجود دانشگاه صنعتی یک ماتریس سود برتری برای استان دارد که در خلال آن غنی‌سازی تحصیلی در جهت پرورش نیروی انسانی کیفی و متخصص به دور از گسترش افقی بلکه در راستای تعمیق تخصص به تربیت افراد واجد شرایط خواهد پرداخت که پیامد این مهم افزایش بهره‌وری خواهد بود‌‌‌.
آموزش‌های هدف‌مندی که در دانشگاه‌های صنعتی انجام می‌شود تردیدی در جهت توجیه علمی وجود دانشگاه صنعتی برای استان باقی نمی‌گذارد. امروزه تولید کننده‌های صنعتی بیشتر در پی نیروهای متخصص هستند تا کارگران ساده؛ حتی شاهد هستیم در برخی از موارد، نیروهای کاری را به دروه های آموزشی خارج از کشور می‌فرستند. از طرفی برخی از تولید کننده های صنعتی به صورت مستقل اقدام به اخذ مجوز‌های دانشگاه صنعتی می‌نمایند تا خروجی نیروی کار مد نظر خود را بگیرند چرا که در این مورد یک سود دو طرفه وجود دارد، کارفرمایی که استخدام می‌کند، یقین دارد نیرویی با تخصص مورد نیاز استخدام کرده است‌، دانشجویی هم که تحصیل می‌کند امنیت شغلی را حس کرده و انگیزنده‌ای می شود تا عامل انگیزش برای تحصیل کیفی‌تر را داشته باشد.
کامیون‌سازی مشگین شهر، آرتاویل تایر، پتروشیمی که قرار است به بهره برداری برسد، پنل خورشیدی که افتتاح شد، نیروگاه ترکیبی، صنعت نوین کاغذ ، آرتاپلاست که 18 کارخانه مستقل دارد و... همگی به انواع مهندس‌های متخصص نیاز خواهند داشت که دانشگاه صنعتی می‌تواند این نیروها را از بین جوانان بومی تربیت کرده و زمینه افزایش اشتغال و کاهش بیکاری در استان را فراهم آورد.
از طرفی وقتی خیرین، پیشگام در احداث دانشگاه هستند ضرری را متوجه وزارت علوم نمی‌کند بنابراین توجیح اقتصادی بحث نیز موجود بوده و لزومی در جهت افزایش تعدد پردیس‌ها وجود ندارد. در ثانی تکثر مراکز پذیرش در کنکور، در ارتقا سطح جذب ترازهای برتر موثر می باشد. چنانچه چند سال بعد از اخذ مجوز، دانشگاه شروع به فعالیت و جذب دانشجو می کرد اکنون جزو دانشگاه‌های شناخته شده بود و این سرخوردگی که در حال حاضر متوجه استان شده است را شاهد نبودیم.