پیام آذری -
هر شبکه‌ای را که می‌زنی چه در تلویزیون چه شبکه اجتماعی و رسانه‌های اینترنتی، یک میز و صندلی می‌بینی که یک سوی آن مجری نشسته و سوی دیگرش میهمان که اغلب یا سلبریتی هستند یا چهره‌های آشنایی که بارها و بارها مخاطب شاهد گفت‌و‌گوی آنها بوده و حتی گاهی حرف‌هایشان را از بر است. این تاک‌شوها دست‌کم دو مؤلفه تکراری دارد که در کانون نقد قرار می‌گیرد.
یکی بازیگرانی که در کسوت مجری نشسته‌اند و دیگری حرفهای تکراری چهره‌های تکراری! مخاطب مدام باید پاپی خاطرات شخصی زندگی میهمانان باشد و لابد از شنیدن آنها باید لذت ببرد! تعدد ساخت چنین برنامه‌هایی با توجه به محتوای مشابه و تکراری، تولید تاک‌شوها را به یک اشباع رسانه‌ای رسانده و از جذابیت آنها کاسته است. مگر چقدر می‌توان پای صحبت دو چهره آشنا نشست و تماشاگر معاشرت آنها بود! از سوی دیگر با یک هجمه عجیب و غریب در مجری شدن بازیگرها مواجه هستیم و گویی دیگر هیچ مرز حرفهای و هویتی میان آنها وجود ندارد.
بازیگرانی که اغلب دانش و مهارت لازم در اجرا ندارند و صرفاً به دلیل چهره و شهرت و به اصطلاح سلبریتی بودن برای اجرا انتخاب می‌شوند. به‌زعم آنها اجرا نوعی بازیگری است که متکی به فن بیان است و آنها در مقام بازیگر واجد این مهارت‌ها هستند. اما واقعیت این است که مجری‌گری نه طفیلی بازیگری است نه صرفاً مهارت کلامی.
ژانر مستقلی است که اصول و قواعد خود را دارد، نیازمند آموزش و تربیت است و صرف بازیگر بودن یا راحت بودن مقابل دوربین دلیل کافی برای مجری‌گری نیست. افزایش بازیگران مجری در مقطعی حتی صدای مجریان حرفهای را درآورد که آن را تعرض به حوزه تخصصی خود و بی‌اعتباری حرفه خود دانسته‌اند. این اتفاق در اغلب مشاغل ارتباطی رخ می‌دهد چنانکه در اغلب سازمان‌ها نیروهای مازاد یا فردی که تخصص ویژه‌ای ندارد را به روابط عمومی آن سازمان و نهاد می‌فرستند بی‌آنکه بدانند روابط عمومی در جهان امروز یک تخصص و حرفه تخصصی است.
از سوی دیگر شاهد حضور برخی ژورنالیست‌ها و روزنامه نگاران در مقام مجری هستیم که ابتدا از مجری کارشناس شروع می‌کنند و بعد به مجری‌گری عمومی می‌رسند و در برنامه‌های غیر‌تخصصی هم اجرا می‌کنند. مسأله این است که اجرا به مثابه یک حرفه تخصصی به رسمیت شناخته نشده و آموزش داده نمی‌شود. به نظر می‌رسد تربیت مجری باید به یک فرایند و اتفاق درون سازمانی بدل شود و مجریان حرفهای و شناخته شده بتوانند مجریان تازه‌ای تربیت کنند. با توجه به گسترش و توسعه شبکه‌های تلویزیون و بالطبع افزایش تولید برنامه هم به مجریان بیشتری نیاز است هم مجریان خلاقی که توانایی نوآوری و تازگی در اجرا را داشته باشند.
این خلاقیت و نوآوری نه فقط در اجرا که در ساختار برنامه هم باید لحاظ شود؛ طراحی آیتم‌های جدید و متفاوت، کم رنگ شدن بخش گفت‌و‌گو یا تغییر رویکرد آن که از خاطره‌گویی و گپ‌زدن‌های متعارف عبور کرده و حرف تازه‌ای در پس حرف‌زدن‌ها ارائه کند. در شرایط حاضر تلویزیون مثل برنامه های تاک شویی شابلون زده که ردپای آن به برنامه‌های اینترنتی هم کشیده که جز تکثیر یک تکرار نیست. به جای این تکثیر نیازمند تنوع در تولید برنامه‌های تاک‌شویی هستیم تا هرکدام امضای خاص خود را داشته و در شمایل و فرم متفاوتی عرضه شوند. حرفهای تکراری و تکرار حرف‌ها راه به جایی نمی‌برد!